مثل آتش
أُولئِکَ الَّذینَ اشْتَرَوُا الضَّلالَهَ بِالْهُدی فَما رَبِحَتْ تِجارَتُهُمْ وَ ما کانُوا مُهْتَدینَ ۱۶ مَثَلُهُمْ کَمَثَلِ الَّذِی اسْتَوْقَدَ ناراً فَلَمَّا أَضاءَتْ ما حَوْلَهُ ذَهَبَ اللَّهُ بِنُورِهِمْ وَ تَرَکَهُمْ فی ظُلُماتٍ لا یُبْصِرُونَ ۱۷ صُمٌّ بُکْمٌ عُمْیٌ فَهُمْ لا یَرْجِعُونَ ۱۸
همین کسانند که گمراهی را به بهای هدایت خریدند. در نتیجه داد و ستد شان سود( ی به بار)نیاورد و هدایت یافته نبودند.۱۶. مثل آنان همچون مثل کسانی است که در آتشی افروختند و چون پیرامون آنان را روشناسی داد خدا نورشان را برد و در میان تاریکی هایی که نمی بینند رهایشان کرد۱۷. کرند لالند کورند بنابراین به راه نمی آیند۱۸
وجه تشبیه: گمراهی به تاریکی و هدایت به نور تشبیه شده است
خداوند متعال طی هشت آیه قبل، ویژگی های منافقان را بر شمرده، آنان را به عنوان آدمهای دو چهره، بی ایمان، خدعه گر، بی شعور، دارای مرض قلبی و روحی، دروغگو، مفسد، مغرور، خود برتر بین، سفیه، نادان، همکار شیطان، استهزا گر، طغیانگر، و بالاخره مشتری و خریدار ضلالت و گمراهی معرفی می کند، ولی دراین آیه آنان را به مسافری تشبیه کرده. وجه شباهت در این تشبیه حیرت زدگی و سرگردانی است. آری، کسی که با خدا و مومنان، حیله گری و نیرنگ بازی کند، ثمره کارش و نتیجه معامله و تجارتش جز تحیر و سرگردانی نخواهد بود. منافقان همواره خود را زرنگ و با هوش و فهیم می دانند و مومنان راستین و یکدل را سفیه و نادان می شمرند. و روی همین پندار غلط، راه نفاق و دورویی را پیشه خود می سازند تا از منافعی که به دو طرف می رسد، برخوردار شوند! و هر دسته که غالب گردد انها را از خود بدانند؛ اگر مومنان پیروز شوند، در صف مومنان و اگر غلبه با کافران باشد، با آنها باشند و به اصطلاح هم از توبره بخورند، هم از آخور! آنان نمی دانند که نفاق و دو رویی برای مدت طولانی نمی تواند موثر واقع شود.
