سوال هفدهم : چرا امام حسین علیه السلام تنها ماند؟

✅ پاسخ:
 مهم ترین عامل در انکار انبیاء الهی تردید در صداقت آنان بوده است. اگر چه این تردید ها موجه نبوده و براهین و معجزات انبیا در کمال وضوح بوده ولی تقلید از نیاکان، جهل، دنیاپرستی و استکبار اجازه درک حقائق را به آنها نداد. حتی نوح شیخ الانبیاء را که مدت رسالت و گفتگویش با منکران و مشرکان بیش از دیگر پیامبران بوده است باور نکردند ودر نهایت گفتند “قَالُوا یَا نُوحُ قَدْ جَادَلْتَنَا فَأَکْثَرْتَ جِدَالَنَا فَأْتِنَا بِمَا تَعِدُنَا إِن کُنتَ مِنَ الصَّادِقِینَ” ﮔﻔﺘﻨﺪ : ﺍی ﻧﻮﺡ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺟﺪﺍﻝ  ﻛﺮﺩی ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻫﻢ ﺟﺪﺍﻝ ﻧﻬﺎﻳﺘﺎً ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﺭﺍﺳﺘﮕﻮﻳﺎنی ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻋﺬﺍﺏ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻭﻋﺪﻩ ﻣﻰ ﺩﻫﻲ ﺑﺮﺍﻳﻤﺎﻥ ﺑﻴﺎﻭﺭ .(هود٣٢)
دیگر انبیاء نیز به شهادت قرآن، همگی مورد تردید در ادعا قرار گرفته اند.
🔶 رسول اکرم استدلالی می کنند که آیا اصلا من می توانم دروغ بگویم؟ من ۴٠ سال در میان شما زندگی کردم در امتحان ها و بحران های بزرگ رفتار و گفتار من را دیده اید “فَقَدْ لَبِثْتُ فِیکُمْ عُمُرًا مِّن قَبْلِهِ أَفَلَا تَعْقِلُونَ” ﻫﻤﺎﻧﺎ ﻣﺪﺕ ﻫﺎ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﻧﺰﻭﻝ ﻗﺮﺁﻥ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﺑﻮﺩم ﺁﻳﺎ ﻧﻤﻰﺍﻧﺪﻳﺸﻴﺪ؟(یونس١۶) اگر فکر کنید از من صادق تر و امین تر چه کسی را خواهید یافت؟
🔸ما با اندیشمندان جهان در مورد امامان شیعه سخن داریم. سوال می کنیم چه کسی می تواند الگوی انسان باشد به گونه ای که بتوان به او سر سپرد؟
آیا در میان پیشوایان، کسانی را داریم که قاطعانه بگوییم چنین شخصی دروغ نمی گوید؟
🔸وقتی خلافت را شورای شش نفری، قبل از خلیفه سوم به علی(علیه السلام) پیشنهاد کردند و گفتند ما بیعت می کنیم به شرطی که به سنت شیخین عمل کنی، یعنی حکومت ۵٠ کشور اسلامی به شرط عمل به سنت شیخین در دست علی بن ابی طالب قرار بگیرد. فرمود من این کلام را نمی گویم من به سنت پیامبر و کتاب خدا عمل خواهم نمود.
چنین شخصی چگونه ممکن است در زندگی و اخبارش دروغ گفته باشد‌؟ با این بیان، کسی که سخنان او را خط سیر زندگی خویش قرار دهد هرگز برای او ابهامی در مسیر سعادت باقی نمی ماند.
◾پرفسور لگن هاوزن مصاحبه ای کرده و در سبب شیعه شدنش می گوید من نهج البلاغه را با ترجمه انگلیسی خواندم و ترجمه خوبی هم نبود و بعد ها فهمیدم که در زبان اصلی چه نکات ادبی و بلاغی عجیبی وجود دارد با این حال وقتی همان ترجمه را خواندم دیگر برایم سوالی باقی نماند.
👌صداقت امام حسین علیه السلام
در زمانی که امویان به مکر و وعده عادت کرده اند، امام حسین علیه السلام گونه ای حرکت نمود که هیچ گونه احتمال زد و بندهای سیاسی در ساحت مقدسش نمی رود. از جمله اینکه شهر به شهر سیر می کند و مردم غافل را از اوضاع حاکم آگاه می کند. این قابل تامل است که در هیچ شهری قصد اقامت ندارد بلکه قصد او گشتن شهر به شهر است. امام حتی در مکه نیز قصد ماندن نداشت. این که مشهور است حضرت با احرام حج وارد مکه شد و بعد که دعوت کوفیان رسید از  احرام حج به عمره عدول نموده و عمره را تمام نمود و از مکه خارج شد اشتباه است، عدولی در کار نبود بلکه از همان آغاز با احرام عمره مفرده وارد شد. شیخ طوسی از امام صادق علیه السلام نقل نموده که فرمود: اِنَّ الحُسَینَ بنَ عَلِیٍّ علیه السلام خَرَجَ یَومَ التَّروِیَهِ إلَى العِراقِ، وقَد کانَ دَخَلَ مُعتَمِرا. حسین بن على علیه السلام روز تَروِیَه (هشتم ذی حجه) به سوى عراق حرکت کرد. او به قصد عمره، وارد مکّه شده بود. (تهذیب الأحکام: ج ۵ ص ۴۳۶). این اقامت نکردن ها و برخورد کوبنده او در مدینه با قاصدان یزید، بدون هیچ ابهامی نشان دهنده انقلابی آشکار و افشاگری در حد وسیع دارد. در چنین وضعی گرویدن به این انقلاب که محافظه کاری ندارد و شمشیر را از رو بسته است دشوار است.
🔶 با این حال امر برای برخی مشتبه است. حسین را به لحاظ ستوه امدن مردم از ستم های بنی امیه، دعوت های فراوان و انتساب به پیامبر پیروز آینده میدان می دانند. و لذا بیش از دو هزار سواره از مکه به کاروان امام پیوستند. ولی این دو هزار نفر تا دوم محرم با ابری شدن هوای میدان، پراکنده شدند. طائفه ای برای جمع کردن محصول، عده ای برای ادای دین، و جهات دیگر عذری اوردند و رفتند. ٣۵٠ نفر وارد کربلا شدند. هر کس جای حسین بن علی باشد باید نقشه ای بکشد تا شیرازه لشکرش نگسلد، ولی خبر شهادت مسلم را آوردند، گفتند خبر را مخفیانه بدهیم فرمودند علنی بگویید من با یارانم چیز پنهان ندارم، در این حین خطبه خواندند و سخن از شهادت راندند. و در نهایت همگان را روشن نمودند که پایان این راه شهادت است. باری بیعت را برداشت، عده ای نیز در تاریکی رفتند. این صداقت حسینی در تنهایی و غربت حضرت نقش داشت ولی تا قیامت هیچ منصف سلیم العقلی در صداقت امام حسین علیه السلام در تمام گفته ها و کرده هایش تردید نخواهد نمود..